Gewone dingen worden vreemd, 1993, acryl, 100 x 180 cm

Buitengebied

In warme landen zie je de meest vreemde beelden.
Dat is mij niet alleen verteld, maar ook regelmatig overkomen.
Zo at ik een keer met L. in Italië in een stokoude stad. Toen zij
haar mond afveegde  met het damasten servet, dacht ik dat ik
blind werd. Echt, ik zag ineens niets meer. De weerkaatsing van
de zon is heftig in een vreemd land.
Gelukkig besefte ik dat je tegenwoordig heel wat aan blindheid
kunt doen. Even een reisje naar Amerika en je kunt zo weer zien,
zei men. Immers in dat land beschikken ze over alle denkbare
transplantaten. Je moet helaas wel over heel veel geld beschikken
of een ander lichaamsdeel achter laten. Amerikanen ruilen graag.

Mijn gevoelde blindheid kwam dus door de heftige weerkaatsing
van het withete zonlicht op haar hagelwitte servet.
Ik zag werkelijk een kwartier helemaal niets. Ik zat blijkbaar net
aan de verkeerde kant en was door de bliksem getroffen. Zoiets.

Vreemd hoe je dan toch nog rustig kunt blijven door te vertrouwen
op je fantasie. Ik stelde me tijdens die korte blindheid allerlei aan-
gename dingen voor, zoals het aaien van mijn hond of een mooie
decolleté. Je bedenkt dan maar wat. Alles is afleiding.
L. schrok wel even, maar zei toen heel flink dat ik mijn kin niet zo
op mijn borst moest laten zakken, dat leek dement en was geen
mooi gezicht op een zonnig, openbaar terras.
Snel likte ik haar hand, omdat ik kort daarvoor zo heftig aan mijn
hond had gedacht.
Daarna aten we weer rustig verder en babbelden we over een mooie
boom, die we die dag ergens hadden gezien.
Zo werd een boom een bos.