Nachtvrouw, 2016, computertekening

Verschijning

Wij hebben een verschijning. Zij ligt ergens in de wereld, in een
lege, zwarte zee.
Het vreemde is dat die verschijning rond middernacht duidelijker
wordt, ze kan zelfs doorschijnend worden, die verschijning. Pas
dan zie je ook dat ergens in het midden een kop verscholen zit.
Daaronder vermoed je een groot gestalte.
Iedereen kan het waarnemen, je hoeft niet eerst te herrijzen.
Ik moet trouwens bekennen dat ik met haar omga. Ik behang
haar, want het is duidelijk een haar. Ik overlaad haar met attributen
en overlaad haar met troetelwoordjes. Ze lust er wel pap van, ze
gaat er wild van schuimen.
Als ik de verschijning aanroep komt ze nooit direct, zij schrijdt over
de bodem van de zee en dat gaat niet zo snel. Daarna doet ze eerst
alsof ze me niet kent, maar daar trap ik niet in, ik ken haar diepe,
onderliggende honger, laat haar ogen snel schitteren. Op dat moment
wil de zee nog wel eens gaan fosfor-oplichten. Glinstergolfjes.
Dat zijn de mooiste momenten, ik zie het als een groot compliment:
ik wordt gehoord!
Laatst hoorde ik haar duidelijk zeggen: P.S. I love you…..
Ze houdt kennelijk van jazz.
Ik ook.