Matiti, 2012, bewerkte foto

Verbaasd

Voor wie vanuit de kamer het raam uitkijkt wordt de tuin een heimelijk
paradijs. Verlost van de ingekeerdheid in zichzelf doet de frisse aanblik
alle gebrokenheid vergeten. Misschien is het heimelijke meer heimwee.
Heimwee, de herinnering aan alles wat definitief is verloren, geschonden,
verdwenen en dus onbereikbaar is.
Om je te beschermen tegen dat volledige verlies moet je je best doen om
de complete verdwijning te voorkomen. Het is niet onmogelijk. Het gaat
niet vanzelf, je moet je wanhoop levend houden. Levende wanhoop laat
de sterren dag en nacht fonkelen. Zelfs in de oorlog.
Betekent dit dat er niets rest dan melancholie? Die indruk krijg je bijna.
Je moet oppassen dat je niet stikt in eigen verschrikking.
Matiti denkt er vaak over na. Komt niet verder ondanks al haar mooie,
bloemrijke visioenen. Ze zou zich gelukkig moeten voelen, maar de ver-
gankelijkheid van het leven en de dingen laten haar hoofdje snel hangen.
De duisternis neemt het zomaar over. De zwarte, loodzware aarde dreigt
er moedeloos van te worden.
Alles kan tenslotte nog best goed komen indien zij zich goed gedraagt.
Dan overwint de natuur zoals gewoonlijk de heimwee.
Dan zal de verschroeide aarde zomaar opbloeien in alle pracht en praal.
Heimwee hoeft niet altijd aan de bel te trekken.