Influistering, 2009, acryl, 40 x 40 cm

Juiste weg

Zij had zich een weg uitgestippeld.
Kaart en landschap leken in niets op elkaar.
Het gaf haar in eerste instantie een dom gevoel. Pas daarna kwam pas
de teleurstelling. Ze had haar vriend willen volgen. Die was net een
paar dagen ervoor in een landschap gaan wonen. Zijns weegs, zei men.
En nu, aan de hand van dezelfde geest, liep zij hier onder de blauwe
lucht. Het was zomer, warm. Boven de vogels vlogen de vliegtuigen, zij
schreven witte lijnen in de lucht. Alle geluiden hadden vrije ruimte,
de wereld was tenslotte groot.
Pas toen zij even stilstond en haar eigen gat werd waar alles om draaide
vond ze de goede richting (de kunst van het weglaten tovert wel vaker
de juiste weg).
Ondertussen was hij haar aan het schrijven omdat ze er niet was.
Het leek hem een mooie verbinding, zelfs als de brief niet bezorgd werd.
Alles zou tenslotte en uiteindelijk een goed eind moeten hebben , dacht
hij met een knipoog.
Hij had voordat hij wegging nog geprobeerd met haar te praten, maar
zij vond dat hij alleen maar bezig was om haar te overtuigen en dat was
dus geen gesprek, dat was een ongelijkwaardig tekstblok. Hun werelden
vloeiden niet langer samen en dus was hij vertrokken.
Hij schreef nogmaals zijn visie.
De meeste mannen zijn hardleers.
Vrouwen moeten luisteren.

Toen werd hij wakker, om half acht (hij was het uitslapen verleerd) en
ging naar beneden. Het licht brandde nog, gister vergeten uit te doen.
Hij las de krant, wachtend tot de honger kwam en de koffie was door-
gelopen.
Als hij zijn verbaasde ogen zou opzetten zou dit een historische dag
kunnen worden.