Bescherming, 1980, A4, betekende foto

Over het doorstaan

Kan ik allerhande vruchten uit vreemde landen ongeschonden in mijn
handen, tegen de borst houden? En tegelijk het hoofd nog fris?
Het antwoord moet wel bevestigend zijn, ik kan namelijk nogal veel, ik
ben bepaald geen stilleven.
In de tijd dat mijn tong binnensmonds nog een voorhoede gevecht hield
en elke natuurlijke schaal vlezig door mij werd afgezocht, had ik allang
een flinke rijpheid bij mezelf geconstateerd. Niet dat ik er mijn voordeel
mee deed, ik was nog jong en onderzoekend. Mijn ongeschonden hersens
groeiden voelbaar door. Mijn pijnlijk hoofd zat vol gevoel en wetenschap.
Bovendien had ik een kleurige hobby, ik verzamelde tinten. Steeg zodoen-
de boven al het grijs uit. Heel wonderlijk.
Andere mensen waren slechts wuivende derden, je had er weinig aan.
De tijd, een minuut of nog korter, had alle angst met gemak overwonnen.
De wanhoop zat zonder tranen en mijn gezicht was zeker geen masker.
In die tijd omhelsde ik mezelf graag, ik was dan helemaal stil. Ook mijn
andere ik zweeg dan even. Het moet een bijzonder gezicht zijn geweest.
Tijdens die omhelzing zat ik in een soort vacuüm, noemde dat mijn opont-
houd.
Oponthoud is een vreemdheid tussen twee personen in één borst. Deze
intimiteit is niet sterker dan de dood, je bent hoogstens kort uitgewist.
Je laat de tijd even passeren zonder deel te nemen. Het geeft je een on-
beschrijfelijk geluksgevoel.
Daarna als de nabijheid je weer zichtbaar heeft gemaakt, komen de woor-
den een korte tijd nog praktisch woordeloos uit je mond. Pas later ben je
meer dan een landschap. Je bent een verhaal.