Als ik vleugels had, 1980, betekende foto, A4

Ontstijging

Het gat gaapt hem aan.
Niet naar kijken.
Gaten zitten vol ongeloof, ze maken samen één boos gezicht.
Blijf weg!
Met de blik vooruit, de ogen nog doof brokkelt het gat vanzelf af.
Kijk, de onderlaag glimt al en verschuift moeiteloos alle donkere luchten
zonder je blote handen. Dit is een beter gezicht!
Nu krijg je langzaam het gevoel terug dat muggen eerder dood gaan voor
dat ze kunnen steken. Je bent nog wijzer dan de oudste eik. Met praatjes
hoeft niemand nu aan te komen. God is een mietje.
Nu kun je echt omzien in verwondering en daarna de Blues spelen.
Zolang je speelt denk je weg. In die vorm van iele ijdelheid speel je zelf
de hoogste hoofdrol. En als de herkenning driedubbel terugkijkt is alles
nog anders ook. Geweldig!
Je gaat in trance door.
Langgerekte noten kaatsen spiegelbeelden van de ziel genadeloos terug.
Je weet niet of het kunst of echt is, maar zeker tijdelijk.
Je ontstijgt voor een mooi moment jezelf.
Anderen zien jou, zonder dat gapend gat.