Verlichte plek, 2012, bewerkte foto

Ergens ooit in Italië

Het scheelde misschien maar een paar seconden of mijn blauwe ogen waren voor
een tijdje afwezig geweest. Ik bleef wakker, helder. Even dacht ik nog dat je
jezelf zelfs in het zand kon spiegelen, maar dat waren gewoon warme schaduwen.
Het gesprek ging van nek tot nek. Het gaf een prettig gevoel.
Uiteindelijk, ik weet niet meer of het vroeg of laat was, bereikte ik de uiterste
kust. Zelfs een pijnboom had daar zijn wonderlijke plek gevonden. Ik vond dat dit
een mooie plek was voor een naakte maan in de nacht.
Hier ergens lag de echo van mijn naaste top mij te wachten. Ik zou het wonder
gaan aanschouwen, zoals dat zo mooi heet. De verschijning van die naaste bleef
tot mijn grote teleurstelling hoofdzakelijk vaag en als ik er op af liep verplaatste
de spiegeling zich steeds.
Ik besloot een lied van de vrijheid te zingen. Mijn verre naaste zou dat zeker op
prijs stellen en bij mij willen zijn. Zo weergalmde de vrijheid luid aan zee en liet
haar weerloosheid zien. De vluchtdeur sloot voorgoed en als echo waren we nu samen tot
de nevel ons scheidde.
Ik liep nog zacht iets te prevelen, iets wat ik meende, maar zij was verdwenen.
Wat nu te doen?
Nog licht nadruipend sloop ik behoedzaam naderbij, weg van de zee. Daar schrok ik
heftig tussen berg en dal. Dichtgesmeerd met hoop en volgepropt met grote verwachting
knaagde ik alle mist weg, zag daar een ervaring liggen.
Het was een bijzondere ervaring, eentje van nog niet weten waar je bent, terwijl je
zoveel uitzicht hebt op je reis.
Uiteindelijk stond mijn hoofd stil en zag dat de weg doodliep.