Kleurman, 2010, tekening, A4

Kleurleperd

Deze leperd woont in een enorme regenjas. Alleen zijn hoofd steekt er bovenuit
en knalt alle kanten op. Het hoofd is zijn zondvloed.
Ooit was hij van hartenlust een bangerd, die maar wat weg dobberde in een lege
fles. Nu is er de moderne tijd die anders blaft.
Zijn zelfstandige toon houdt hij mooi binnen in de mond, geen kleffe, toevallige
microfoon pakt hem spontaan. Hij is te dol op zichzelf, danst zijn eigen dansje.
Eigen houtje eerst!
Maar dan de vlinders! Die blijven wakker in de overduidelijke zon. Hoog in de
keiharde lucht vallen ze te pletter, ze verflodderen en dwarrelen verflenst weer
terug op de aarde. Als dat niet romantisch is!
Hoe verrukkelijk dan ook toegepast, de lepe kleurman kameleont zijn glimlach en
wint het publiek. Even danst hij als een snel leeglopend ballon tussen de tijd door
en hijgt daarna lui zwetend uit als hij uit het zicht is. Dorre schimmen nemen
daarna bovenwinds een bad.
Aan het eind van dit lied boort de zon zich snel in zijn schip, laat alle uitgevonden
kleuren subiet afscheid nemen. Het wassende dorp wast ineens de nacht.
Zo zie je maar, kleur is ook niet altijd alles. Kleur is soms een steenkoud bed,
waaronder miljoenen pissebedden lang vergaderen(*.
(* het kan ook zijn dat ze lange brieven schrijven aan verre familieleden)