Nature Morte, 2012, bewerkte foto

Stilleven

En wat voor gevoel is er?
De onmogelijkheid om een gevoel te hebben, want het hart zit half versplinterd in
het hoofd. Het maakt haar suf. Haar wakkere bestaan is mijlen ver weg. Het
slapen gaat slecht, alleen al geeuwen is een te grote inspanning.
Als je naar haar ziet doet het pijn aan je ogen. Ze is van een andere wereld, waar
alleen kleurloze zielen wonen.
Onmogelijk misschien, maar zij woont echt in haar eigen stilleven. In een eenzame
halfdode kale tulp en in vaas zit nog meer leven.
Het beste kan je maar een grote boog maken om haar matte loomheid, dan kun je
tenminste nog van fletse zon genieten.
Het is moeilijk om te zien of het lage wolken of nevelflarden zijn die aan de hemel
drijven. Het geheel, licht geelachtig grijs, heeft dezelfde matheid aangenomen als
die van de stilleven-vrouw. Daarom ben je geneigd de mist rook te noemen,  je
gaat door fantaseren waar die rook vandaag zou kunnen komen.
Je kan echt niet zien wat het was. De lucht werkt mee aan de twijfel. Het voelt
niet warm of koud en zelfs niet fris, dus je raakt totaal in de war. Vage dagscha-
duwen brengen ook geen helderheid, je krijgt eerder het gevoel dat de scha-
duwen alle kanten op springen. Er hangt min of meer een ziekte in de lucht.
Waar is de lichtbron?