Dog does not eat dog, 2009, acryl, 80 x 80 cm

De vrije hand

Hij weet niet meer wat er vooraf is gegaan. Echt niet.
Het zeurt al de hele dag in zijn kop.
Waarschijnlijk is er sprake geweest van nieuwe onzekerheden.
Een onaangenaam vacuüm volgt dan snel.
Even later valt het woord ‘vergrijzing’. Een heel naar, niet passend woord.
Een soort oude, vage zwart-witfoto daalt op hem neer.
Thuis is nu even ver weg.
Zulke toestanden duren nooit lang. Bovendien, als dat wel het geval zou zijn,
zou je het niet eens herkennen. Zo snel passeert de tijd je.
Onverhoeds en tegelijk dient zich een groot gevoel van geluk aan.
Zoiets kan je niet van te voren bedenken. Je zou het hoogstens misschien willen.
Een paar momenten lang kun je er even van genieten, daarna rest alleen de
herinnering, die tenslotte weer even grijs oplost in de toestand van ooit en te
voren.
In geluk woont ook een vernielende wekker.
De tijdelijke tiktak is net kunst: het is anderen laten voelen wat wij zelf voelen,
hen bevrijden van zichzelf door hun onze eigen persoonlijkheid aan te bieden voor
hun bijzondere bevrijding.
Zoiets, maar dan heel anders, stelt hij zich voor bij iets dicht benaderen. Als de ver-
warring en de onrust slaapt gaat de emotie vrij vertalen om je een zuiver leven te
geven. Het is constant op zoek naar de verloren kinderjaren.
Hij heeft de sleutel van de deur en liegt niet.