Verloren punten, 2012, computertekening

Een zee van tijd

Wie alle zeeën heeft doorkruist heeft uitsluitend zijn eigen eentonigheid door-
kruist, zeggen ze. Ik weet van mezelf dat ik meer dan alle zeeën heb doorkruist.
Ik heb meer gezien dan wie dan ook. Ik ken alle grote steden en rivieren als mijn
broekzak. Zelfs niet bestaande werelden zijn aan mijn niet te stuiten hongerige
blikken voorbij gestroomd. Als ik nu zou reizen, zou ik slechts een flauwe weer-
gave aantreffen van wat ik ooit al eerder en vele malen heb gezien.
Dus heb ik nu een zee van tijd. Ik ben geschapen uit de stof van mijn fantasie en
daar kan niemand wat aan doen. Alles is me zojuist overkomen.
Soms ben ik zo tevreden dat niets denkbaar is, dan ben ik volkomen rustig.
Niemand weet waar of wie ik ben. Ik doe alsof ik voor de eerste keer adem. Dat is
heel goed voor het bewustzijn, zeggen ze.
Morgen neem ik de draad van mijn eigen bestaan wel weer op. Zeg ik. Ik weet niet
of ik me dan gelukkiger ga voelen. Ik weet nu niets gelukkig. Mijn hoofd wandelt
niet, is volkomen stil.
Een paar verloren punten hangen misschien op zij. Ik zie ze niet. Er zijn hier geen
spiegels. Mijn oren rijden voorbij. Ik heb ze niet nodig. Ik ben al lang niet meer ik.
Ik genees door niet te zijn. Elke diepe verslagenheid past niet in mijn lichaam. Mijn
menselijke waardigheid verlangt niet meer naar ieder tegendeel. Niets kan mij
noch beklemmen noch verstikken.
Heerlijk, die zee van tijd.