Dante Doubt, 2000, tekening, 95 x 65 cm

Twijfelman

Iemand had veel last van boze elementen. Hij emmerde er flink mee door, op zoek
naar applaus. Donder en bliksem snotterden zachtjes mee. Als geile gifmenger
zocht hij flinke puinhopen. Bovenop die berg overzag je met gemak de net aange-
richte kaalslag. O zo handenwringend mooi.
Maar toen iemand van het volk zei dat hij schijnlimonade schonk in plaats van
klare wijn, sloop de piepzak vol geniep naar binnen. Piepzakken voelen zich altijd
welkom. Er gaan zelfs verhalen dat ze stukken van je bil snijden, zodat je niet
meer lekker kan zitten. Of dit waar is weet ik niet, maar houd het wel voor mo-
gelijk. De piepzak is vast een jaloers misbaksel, geen troetelkind op het aambeeld
van de goden. Zij spreekt behoorlijk wartaal, kijkt graag naar koerduiven en lust
bovendien geen macaroni. Misschien ken je wel zo’n figuur. Er zijn er veel van.
Iets anders:
Dante had ook zo zijn twijfels. Zijn herinnering aan het vertaald gekwaak zat hem
niet lekker. Hij kreeg er grind van in zijn hoofd en verdwaalde in alle omhalen tot
hij bij de verlammende vergetelheid kwam. Daar kan je beter niet zijn, met zijn
tralies van gekleurde spijt moet je dan van alles afstand doen. Ook van de prettige
dingen. Je leven is daarna lang en verdoofd. Het sluitwit slurpt alles op.
Heel treurig allemaal.
Je kunt beter niet twijfelen, schade en schande zijn best aardige vriendjes.