Verf heeft iets geheimzinnigs. Het is nogal toverachtig.
Schilderen gaat over besluiten nemen, uitvoering, vorm. Andere aspecten zoals penseelstreek, kleurgebruik, compositie hebben hun eigen
cruciale invloed op het uiteindelijke beeld.
Schilderen begint met uitstellen en een soort lichte tegenzin (wat snel verdwijnt tijdens het werken). Het kent geen rationeel gevoel, is meer
gevoelsmatig. Je kunt snel schilderen en toch rustig blijven, ondertussen risico’s nemen, doorschilderen, in een rake roes raken.
Ergens is het schilderen heel overzichtelijk.
Een schilderij is pas af als je er niets meer aan doet.
Als nachtschilder ben ik altijd erg benieuwd naar de komende ochtend.
Alles begint bij het tekenen. Het is de meest directe vorm van kunst.
Hoofd en hand zijn niet gescheiden. Tekenen is vertrouwen.
Vanuit de grootste vrijheid, zoals een vogel vliegt, zoek je je tijdelijke grenzen. Intuïtief, vooral niet sturen. Het enige wat je zeker weet is
dat niets zeker is. Je kunt van stijl wisselen alsof het kledingstukken zijn.
Je talent, daar moet je tegen vechten, anders slaap je in. Niet wegsluipen in één kunstje, één trucje. Alles begint bij het niet-denken.
Als de eerste lijn onwennig over de achtergrond rolt, zit je gelijk midden in eigen illusie.
Ook: zodra er iets in je leven veranderd, verandert er iets in je werk.
Grafiek heeft alles te maken met tekenen, het is een logisch vervolg. Het bezit van nature een bescheiden karakter, maar is niet onbelangrijker.
De gelaagdheid bepaalt uiteindelijk het totale uiterlijk. Soms heeft het ook iets van hergebruik: oude beelden worden grafisch omgezet in nieuwe beelden. De huid is plat en lijkt daardoor nog het meest op een computer met zijn gelaagde vensters.
Grafiek is meer ambachtelijk dan schilderen of tekenen en luistert naar de taal van het materiaal, de specifieke mogelijkheden van elke techniek.
Er zit dus feitelijk een soort natuurlijke rem op, die je moet overwinnen. Anders krijg je te veel techniek en te weinig geest en dat levert altijd iets vervelends op.
Film is misschien wel de meest complete verbeelding. Je verbindt de tijd met je fantasie. Er ontstaat een nieuwe werkelijkheid; er is nog meer aandacht/tijd voor het verhalende aspect.
Film is de verbeelding van tijd; tekenen en schilderen zijn meer van tijdelijke aard. Misschien laat je in de film de toeschouwer het minst alleen
achter. Film troost de menselijke geest bij uitstek. Heeft daarom een breder publiek. Laat vele nabeelden na.
Juist op alle dagen waar alles lijkt zoals het altijd is geweest, neemt de camera zijn verantwoordelijkheid. Het registreert.
Soms gebeurt er iets rondom mij dat dwars door mijn beeld van werkelijkheid valt en dan trekt de dagelijkse nevel op: heerlijke eerlijkheid.
Een stille, creatieve vorm van denken is misschien het schrijven. Woorden bepalen de fantasie vanzelf als je niet stuurt. Alles wat je maar kan bedenken is immers met elkaar te verbinden. Je geeft een nieuw gewicht aan ieder woord.
Op die manier wordt het alledaagse heel anders getoond. Zelfs het onbevattelijke krijgt een nieuwe vervreemding en laat het verhaal kantelen.
Dit verlangen naar het opheffen van grenzen geeft alle vrijheid.
Schrijven heeft veel te maken met een soort gevoel van heimwee.
De duisternis uit je kindertijd kuiert daarin een belangrijke weg. In ons geheugen zit voor altijd genoeg opgeslagen. De kunst is het te vinden en er iets moois mee te doen.