Ooit zag ik in het Museum Boijmans van Beuningen een mooie vaas van Jan van der Vaart.
Ik kreeg direct allerlei associaties, die er nu niet toe doen. Eigenlijk had ik die vaas zelf kunnen of moeten maken. Tenslotte troostte ik me met de gedachte dat onze voornamen al overeenkwamen.

Toen ik later, veel later, mijn hoofd weer eens leegmaakte kwam ik die Rode Vaas weer tegen. De tijdgeest van de vorige eeuw boomerangde mij kort terug, maakte mijn hoofd gelukkig rood.

Normaal niet verlegen om woorden kon ik nu alleen maar mooi stralen als een oude potkachel en glasrood mompelen.
De schilderijen en tekeningen ontrolden zichzelf.
En later de bijbehorende zinnen.

Jan de Bruin
oktober 2004 / Groningen