Hij deed alsof hij haar aankeek, maar in werkelijkheid voelde hij alleen maar een blaasje op zijn lip springen. Hij legde de punt van het mes tegen zijn voorhoofd en dacht:

“Al de gesprekken van zonet moeten mij de indruk geven dat ik heb gehoord en gesproken.”

Opeens zocht hij op tafel iets om mee te gooien...
“Nu doe ik het!”

...Hard gooide hij een oude broodkruimel naar de verbaasde collega-vrouw, die er niet eens om moest lachten, maar wat verder weg ging zitten. Opnieuw onmogelijk...