Na vele herhalingen vervolgde ik op een dag de tijd en kwam haar weer tegen. Direct was ik me bewust van mijn handelen.

We praatten vrijuit, kenden elkaar nu genoeg, maar onze bewegingen verraadden grote spanningen. Onbewuste gebaren werden vergroot. Soms was het zo erg dat ik lachen zag als niets anders dan het op en neer gaan van de borstkas. Ik voelde me ineens klein en nerveus. Mijn haar schoot in het blauw.

Zij zag het en zei: “Je hoeft me maar aan te raken en ik ben van jou!”