De man, die haar bijna vreemd is, zwerft nog in haar hoofd. Eens hartvriend, lotsgenoot toen ze nog van niets wist en alles geloofde. Nu, na het doven, lijkt ze wat ontheemd.

Ze schaamt zich wangenrood over verloren tijd. De man, op zijn beurt, proeft nog steeds met grote ogen, ziet wat ze hem niet gaf. Woorden trekken krom van kronkel en verdwijnen in de naden van het parket

Haar parket.