Taalloos gaat hij met de koffer voor zich uit door de deur. Wegwezen.
Nu is het nog steeds mijn huis — denkt hij flink. Zonder verleden, zonder schaduw wordt hij nu een man van de straat. Voordat hij met onbestemd doorwandelen begint ketst de angst nog: Geen sprake van! Ik keer terug.
Ik droom!

Nee dus! Hij glijdt berustend de zomeravond in.
De tijd loopt langzaam parallel mee.
Ballen rollen.
Dan laat hij de koffer los, om zomaar uit zijn eigen moment te kunnen stappen. Ziet op zijn horloge. Krijgt ineens haast. Voort moet hij, voort, in een wereld vol vlinders. Vleugelgloed, dansend gefladder, verlicht gezicht. Hij heeft geen leeftijd meer — is van altijd en van vroeger. Hij rent de heuvel op vol nieuwe plannen.