Zij sprak niet of nauwelijks. Keek.
Het meeste leek ze nog op een beroepsherinneraar, hoe jong ze ook was. Elk gebaar, elk woord, elke straat, elke foto, elke stemming, elk persoon sloeg zij op. Soms zelfs op rijm.

Het puberen maakte daar radicaal een eind aan. De herinnering verloor haar nauwkeurigheid, een dun sepiakleurig vlies liet alles vaag verlopen. Ineens riep de willekeur luid of was dat de spreektrompet van een ander?
Werkelijkheid was voortaan ver verborgen.
Zij sprak geleende woorden.