Er was een kamer met een hoek en een tafel waarop een aantal onmenselijk grote kaarsen stonden. Ze leken vele meters hoog, konden oneindige uren branden - met wit of zwart vuur. Ergens flikkerde in dezelfde ruimte het licht van een aangelaten TV.

Schilderijen hadden daardoor hun eigen moeilijkheden. Het leek zo'n moment tussen alles en niets. Dan zie ik dat het Renée Daniëls ruimte is.
Het is zijn vlinderstrikjesvondst en grond. Muren zuigen zijn werk op, het groeit als vuur. Alles is tenslotte één enkele huid. Duizend geheimen geven zich bloot in de macht van de stilte. Hij verloor zichzelf, ineens. Het donkert zich in de ruimte. Zijn ruimte.