Trillend liep ik op de verlichte ramen af, de smaak van zeewier nog in de mond. Een groene waas vertroebelde mijn blik. Het was ijskoud. Ik wist niet wat er net was gebeurd en het drong amper tot mij door dat ik sliep en dus droomde.

Het meest leek ik nog op een ramptoerist in eigen hoofd. Toen ik me vooroverboog spiegelde ik mezelf zo helder, dat ik flauw viel en nog snel dacht: Wacht maar tot ik mijn geheugen weer terug heb. Wacht maar.