Wat wil je eigenlijk van de mens?
Het zou heel hoogstaand zijn om te zeggen: niets.

Laat een mens toch doen wat een mens wil en wees tevreden met wat het leven biedt. Meestal vind ik mensen best mooi, al klinkt dat mooi en best erg vaag.
Onwennig mooi klinkt al beter. Adembenemend maakt mij direct keelbenauwd.

Mooi is het woord niet. Mooi is de natuur, enorm en onaangedaan, blijvend en niet blijvend. Rare natuur is de mens van zomaar wat. Een vreemde andersheid, een bange dorpsgek.

Hij wandelt schouderophalend, soms neuriënd, aan de voet van eigen beschaving. Wat denkt een mens hier eigenlijk te doen? Ondergaan in een melancholisch temperament? Per ogenblikkelijk?