Ze kon geen wij zeggen, alleen maar ik.
Natuurlijk hoor je erbij, twijfel toch niet zo!
Dat was gemakkelijk gezegd, vond ze. Voor hen hoorde ze misschien bij.
Zij hoefden zich nooit te bewijzen, zelfs niet in alle liefde. Alles stond blijkbaar al van te voren positief vast.

Als nieuwkomer had ze vanaf haar geboorte al twee paar onwillige voeten en handen. Graag had ze een ander stel gehad, maar inruilen was er toen niet bij. De oplossing had ze snel gevonden: ze praatte in zichzelf. Playbackte in de spiegel en spuugde daarna de punt achter iedere zin in haar weerkaatsend gezicht. Nee, ze hoorde er niet echt bij, dat wist ze zeker.
Ze was meer een drijvende veer in stromend water.