Een man was nog kind en droomde van zich af. In zichzelf en alleen op de wereld zei hij: Ik ben een kleine blauwe blinkvis — een hele kleine, mooie, ronde schittervis... en waande zich daarbij in de donkere nacht, verscholen in het groot, diep zwart.

Hij wist ook: later, heel veel later, want hij had nog heel veel tijd, misschien wel tien jaar - later zouden de meisjes komen met hun afgerond palet. En dan zou hij moeten penselen... Helaas kon alles geen doorgang vinden, want hersens hebben geen ik. Maar nu was hij een schitterende diamantvis.