Een levende geliefde maakte een mooi gedicht voor haar.
Het was zo onverholen mooi verteld dat ze nog wel een maand kon teren op verkregen heerlijkheid.Kort daarvoor voelde ze zich nog een verlaten ziel, een onaangedane spiegel. Ze was toen tijdelijk iemand die maar niet wakker wilde worden.

Maar nu, met deze heerlijke, nieuwe woordenman, glimlachte haar blos zonder schaamte in de lichtheid van het moment. Met grote passen, de zijne, hield ze van hem.

Ineens stond hij stil en maakte een grapje wat geen grapje was.
Zijn vlijmscherpe wrede genot bekraste haar ziel. Ze versteende en werd blind. Haar zoutbeslagen ogen lieten geen enkel licht meer door.
Het begon zo mooi. Alles was even echt.