Iemand bestond voor het grootste gedeelte uit droomstof.
Daardoor was het begrip schuld of nut totaal afwezig.

Hij voelde zich vooral een geheel en kon met gemak van alles verbeelden. Het meest wezenlijke aan hem was dan ook het fictieve. Wel vond hij jammer dat hij zich ook de hele dag bezig moest houden met het bemiddelen.

De ene en de andere wereld wilden maar niet samenvallen.
Alles leek op ieder moment ook nog eens inwisselbaar en zonder paniek. De diepste indruk maakte hij toen hij alleen maar buitenkant was, niet meer dan een lichaam, een houding, een oogopslag, een beweging.

Maar was hij nu een beter mens?