Het gebeurde in het wit van de dag.
Ik gaf mij welwillend in je ochtenblauw, vol gekleurde brokken melancholie. En, als ik op en neer ren langs de grenszen vande droom, om de leegte in mijn hart te bedekken, dan wordt mijn ziel zo vochtig als een vrije vijver.

Deze vijver lijkt nog het meest op een adresloze ansichtkaart, achtergelaten om te worden gepost, geschreven door de tijd, gelezen door de bomen.

Vijver, je likt mijn adem: we slaan met adem, we slaan met taal. Zoete taal.
Ik verlaat de groeiende schaduw achter mij. Jij plukt twee Nymphea Albida's voor mijn ogen. Laat ze kijken en schitteren.
We spiegelen. We spiegelen elkaar in waarheden en illusies.
Water is een werkwoord van ijs.