Midden in de zomer meestal, als de nachten kort zijn en de toekomst ver, is het vervelend alleen thuis te zitten. Je gaat denken. Het pessimisme knaagt traag zijn weg. Zwarte gedachten troosten niet.

In de donkere nacht wil schoonheid nog wel eens oplichten, tenminste als het van zichzelf onbezorgd knalwit is, zoals netgewassen kantig ondergoed. Alleen al door opnieuw te kijken wen je aan het hoopvolle. Je zou zo twintig delen kunnen volschrijven over je groot verlangen. Verborgen warme gevoelens waaien op als een dun, bloemrijk zomerjurkje.