Tijdens een middagpauze lag een meisje in het gras onder de appelboom te dromen. Boven haar zwom alles in een helder groen. Er waaide een lieve zachte dwarrelwind. Terwijl ze daar zo lag, schoten wenselijke herinneringen door haar hoofd.

Ze wenste vooral dat die zoetgeurende wind een lieve man werd met twee ogen die haar oneindig aankeken. Ze voelde zijn fijne volle mond bijna. Ze wilde hem aanraken, bezitten...
Dom genoeg deed ze daarbij haar ogen wijd open en toen was de prachtprins natuurlijk gelijk verdwenen. De hele dag door voelde ze zich erg beroofd.