Als jonge algenmeiden waren we gek op hem. Hij was in alles onze kampioen. Iedereen die hem zag wilde gelijk met hem trouwen. Wat was nu het geval?
Hij was groener dan het gras en rook naar stilstaand water. Wij algenmeiden hielden daar waanzinnig van en hielden onze adem in om die geur zo lang mogelijk vast te houden. Keken daarbij vol bewondering naar zijn groene kop. Dan blikte hij even terug en vroeg: Is er iets?

Of je ons wilt — zei de moedigste onder ons.
Kom morgen maar eens terug, dan zul je het wel zien — sprak de algenman.

En toen ging het mis. Hij kon niet kiezen en werd een slappe sliert alg, die snel wit opdroogde langs de vloedlijn.