Toen ik koud uit de stad terugkeerde en me weer opwarmde aan de kachel zag ik ineens iets vreemd aan mijn gezicht: het leek versteend of van ijzer. De huid bestond uit diverse schillen, gelaagd, streperig.

Alles bleek voor een film te zijn gemaakt, nephuid voor onafgebroken werkelijkheid. Deze tastbare aanslagen op mijn waarneming zaten vol dramatiek. Een echte lichte verbazing bleef hangen.